Wachten op groen licht

Wanneer je met een gekende donor werkt als lesbisch koppel, ben je verplicht om drie sessies bij een psycholoog te hebben. Hetzelfde wanneer je alleenstaande ouder wil worden, al weet ik niet zeker of je er dan drie moet doen. Die psycholoog, en/of de hele dienst van dokters en psychiaters erachter, geeft dan al dan niet groen licht voor jouw kinderwens.

Sinds onze kennismaking met Jimmy in september 2020, waren we reeds bezig met alle voorgaande onderzoeken. Ik moest een echografie doen, en een onderzoek om de doorlaatbaarheid naar mijn eileiders te testen. Dat was geen pretje. Jimmy en ik moesten beiden genetische tests doen, en Jimmy moest een staal binnen brengen om te controleren op kwaliteit.

Midden in al die onderzoeken probeerden we een eerste afspraak te maken met de psycholoog.

Onze afspraak werd verschillende malen geannuleerd omwille van afwezigheid van de psycholoog. We maakten ons niet te druk: we waren er op tijd aan begonnen, het had allemaal geen haast, en we zouden in dit stadium nog niet te veel druk op ons leggen. Toen we uiteindelijk in juni 2021 op reis voor de derde maal telefoon kregen dat de afspraak geannuleerd werd omwille van een burn out van de psycholoog en we bovendien geen nieuwe konden maken omdat de agenda helemaal vol stond, knakte er iets. We hadden met zoveel geduld, zoveel begrip gewacht en weer volgde een teleurstelling. De vrouw aan de receptie gaf als suggestie om wekelijks te bellen of niemand geannuleerd had, misschien dat we dan een vroegere afspraak konden krijgen.

Of zij ons dan niet konden bellen als er vroeger een afspraak vrij kwam? Neen, dat kon niet, wij werken niet met wachtlijsten. Maar dit was onze fout toch niet, is het niet mogelijk om ons er toch ergens tussen te nemen, aangezien we al zo lang aan het wachten waren? Neen, dat kon niet. Konden we niet alvast beginnen met de volgende stappen? Neen, dat kon niet, eerst moet de psycholoog goedkeuring geven. Of de psychologen daar geen privé praktijk hebben waar we dan een afspraak kunnen maken, we zouden er wel meer voor betalen? Neen, dat kon niet.

Het werd ons voor de eerste keer duidelijk dat we in een systeem terecht waren gekomen. Een inflexibel systeem dat tegelijk onze maximale flexibiliteit vroeg. Het is een positie waarin we ons meermaals zouden bevinden, en dat een grote tol van ons zou vragen doorheen het traject.

Uiteindelijk konden we een maand later een afspraak plannen in september, een jaar na onze eerste pogingen om een sessie bij een psycholoog te hebben.

De eerste sessie was enkel met Naïka en mij. De psycholoog die we oorspronkelijk zouden hebben, is vervangen door een andere. Een vrouw die vermoedelijk recht van de schoolbanken kwam. We waren nerveus, aangezien deze vrouw zou beslissen of we al dan niet mochten verder gaan met onze kinderwens, maar goed voorbereid. We hadden tenslotte een jaar de tijd gehad om onze kinderwens nog verder te uitkristalliseren. De vrouw ging door een checklist van vragen - hoe zit het met jullie netwerk, wat als scenario x, y of z gebeurt, in hoe verre zien we de betrokkenheid van de donor? Wij antwoordden nauwgezet, terwijl we de psycholoog zaken zagen afvinken op een papier.

De volgende sessie was alleen met Jimmy, waar een soortgelijke checklist werd afgerateld. Hij liet ons erna weten dat alles goed was verlopen, en hij op alles goed had kunnen antwoorden.

De laatste sessie was met ons alle drie. De psycholoog kon ons vertellen dat er geen inconsistenties waren, we duidelijk op één lijn stonden wat betreft onze visie. Ons hart maakte een sprongetje, betekende dat ons groen licht?

Maar doordat we geen standaard kandidaten waren, moest onze casus voorgelegd worden aan de dienst ter goedkeuring. Het was even stil. We hoorden van mensen dat dit een formaliteit was waar we door moesten, en ineens moest een ruimte vol mensen die ons niet kennen beslissen over onze toekomst? Ik kreeg rillingen van het idee alleen al. Wie zit er dan bij? vroeg ik. Gynaecologen, dokters, psychiaters, zei de vrouw. Ze zou ons hierna telefonisch contacteren om ons op de hoogte te stellen.

Ik weet objectief gezien niet meer hoeveel tijd er zat tussen deze sessie en ons telefoontje, maar het leek lang. Ik wist ook niet wanneer het telefoontje zou komen. Het was een periode waarin veel speelde.

Ondertussen hoorde ik op mijn werk dat één van de kinderen die daar verbleef grote broer zou worden, dat zijn drugsverslaafde moeder zwanger was geworden. Hoewel zulke situaties nu eenmaal bij mijn job horen, lukte het me die periode niet om het gewoon door te slikken. Al wat ik kon, was boos zijn omdat ik zo graag moeder wou worden maar daar niet zelf over mocht beslissen, en ondertussen andere mensen impulsief zwanger konden worden.

Die periode was het zo lastig om het leven op te pakken zoals anders. Ik was hyperalert voor meldingen op mijn gsm, daar ik elk moment nieuws verwachtte. Ook terwijl ik aan het werk was. Ik kreeg enkele keren telefoon met het zonenummer van Brussel en nam binnen de seconde op, om dan teleurgesteld een operator van Scarlet of dergelijke aan de lijn te hebben.

Ik was op activiteit met één van mijn gasten toen ik weer een telefoon kreeg vanuit Brussel. Ik wou net een bowlingbal de baan op smijten, maar excuseerde me bij de jongere in kwestie en ging even naar een andere ruimte om het telefoontje aan te nemen. Het was de psycholoog deze keer, en ze had goed nieuws voor ons.

De emoties van dat afgelopen jaar kwamen eruit, daar in de gang van de wc van het bowlingcentrum. Het zou nu eindelijk echt beginnen, dacht ik toen.

Ik veegde mijn tranen weg, keek in de spiegel van de wc en ging verder met bowlingen. Broek omhoog en weer verder, zoals vaak nodig zou zijn tijdens dit traject.