In therapie

Lieve B

Vandaag vertrok ik naar mijn maandelijkse therapiesessie met een steen in mijn maag. Vorige sessie had ik reeds aangekondigd dat ik deze keer een thema wil brengen waar ik het lastig mee heb.

Ik wist dus wat er zou komen, ik had mezelf geen uitweg gegeven. Toch slaag ik erin het eerste kwartier de vraag te ontwijken, het over iets anders te hebben. Op dat moment leg ik mijn hand op mijn buik, je stampt, als een herinnering. Hoe lastig het ook is, ik moet het doen, voor jou. Zorgen dat ik niet al iets in de weg leg voor jou bij de start.

Ik trek mijn dappere jas aan en praat. Met het nodige gewriemel op mijn stoel. Druk op mijn borst. Mijn ademhaling die oppervlakkiger wordt. Tranen die verstopt waren in een verre hoek en er nu uitkomen. Benen die het liefst naar buiten zouden wandelen, rennen zelfs. Maar ik blijf op mijn stoel zitten, denkend aan jou.

Of ik weet dat ik al heel de sessie mijn hand op mijn buik heb, vraagt mijn psycholoog?

Ik houd je vast. Nog nooit heeft iets me zo bewogen als jou, me zo naar hoekjes laten gaan die ik al lang niet meer bezoek.

Je bent mijn anker, B, nu al.

Ik ben hier voor jou, in de best mogelijke manier. Ik werk hard, zodat ik de best mogelijke mama voor jou kan zijn. Ik geloof dat het mij gaat lukken.

Liefs

Je mama