Het vinden van een match

Na enkele maanden zoeken, hadden we een afspraak met onze mogelijke donor, Jimmy, in september 2020.

Er was een nieuwe coronagolf die door de wereld trok. We moesten onze afspraak verzetten, en dan nogmaals creatief ermee omspringen gezien zijn stad zone rood was geworden in Nederland. Op dat moment waren zone rood, oranje en groen heel gangbare termen die wilden zeggen waar naar gereisd mocht worden en waar niet. We spraken ergens in het midden tussen Lier en Rotterdam af op een terras in Breda.

Naïka en ik waren nerveus. We bespraken op voorhand wat we allemaal zouden vragen, om al die vragen te vergeten eens we in gesprek waren. En wat als we uitleggen dat we veganistisch zijn, en dat is meteen een afknapper? Of als onze kijk op opvoeden toch niet strookt met de zijne? Er waren nog zoveel factoren af te wegen voor we zouden weten of we een match zijn.

Dus daar zaten we dan, op een zonnige dag in september op een terrasje in Breda. Een soort van vreemde blind date, het was de eerste keer dat we elkaar zagen, en we zouden beslissen of we al dan niet een kind samen zouden willen opvoeden.

Jimmy bestelde een cappuccino. Vrij spontaan kwamen we op het onderwerp gezond eten, dat hij regelmatig een cappuccino met havermelk bestelde maar vandaag dat vergeten was en zo vertelde hij zelf dat hij probeert regelmatig plantaardig te eten. Er viel een last van onze schouders, we kwamen uit de kast bij hem als rasechte veganisten. Wat we dachten dat een mogelijk breekpunt zou zijn, zou al snel een verbinding vormen. We waren alle drie geïnteresseerd in gezonde voeding, en zouden dat voor een kind dus ook belangrijk vinden.

Er komen andere vragen dan bij een date. We gaan al vrij snel voorbij de oppervlakte, thema’s die betrekking hebben op opvoeding, hoe we zijn als persoon. Het zoals op normale dates houden op koetjes en kalfjes, zou een verspilling van tijd zijn.

Die eerste afspraak was onze kinderwens dus al meteen het onderwerp. Wij zeiden hoe we al een tijd bezig waren met onze kinderwens, hij vertelde over een langdurige relatie die op de klippen ging en dat in combinatie met dat hij zelf een homoseksuele man is, hij de kans op kinderen zag wegglippen.

Hoe we dat dan zouden zien, zo’n regeling? Naïka en ik hadden al heel wat broedtijd: onze kinderwens zat al een tijdje in ons systeem, en we hadden de afgelopen maanden niet anders gedaan dan mogelijke scenario’s bedacht. We hadden wel een idee, terwijl Jimmy nog maar aan de start stond. Hij had er nog niet helemaal bij stil gestaan, en dat was oké. We respecteerden elkaars tempo hierin. Wat wel al duidelijk was dat we eenzelfde kijk hadden op de mate van betrokkenheid: we willen ons kind een aanwezige vader geven.

De eerste afspraak was goed genoeg om elkaar beter te leren kennen. De volgende keren dat we elkaar zagen, hadden we het weer over heel andere onderwerpen. Hoe we zelf opgegroeid zijn, hoe het in het reine komen met onze geaardheid voor ons was, over racisme en hoe die invloed had op Naïka en Jimmy. Dat vertaalde zich automatisch naar welke opvoeding we voor ons eigen kind wensen.

Thema’s die je normaal bespreekt met iemand die je enkele jaren kent, werden in de eerste maanden reeds getackeld. Het maakt dat we een goed idee hadden over elkaars visie, en we voelden langs beide kanten dat het matchte. Dat we over de belangrijke zaken hetzelfde dachten, dezelfde rode draad in het leven zagen. We hadden, en hebben, vertrouwen dat de details wel op zijn plek vallen zo lang we die draad vasthouden.

Enkele maanden later bleek dat onze aanpak zijn vruchten had afgeworpen - we kregen groen licht van de psycholoog. Hoewel de sessies intens waren, en alle worst case scenario’s op de tafel werden gelegd, bleek dat we allen in dezelfde lijn antwoorden. Daarover vertel ik in een later blogbericht meer.

Het is dus een kwestie van springen, durven kwetsbaar te zijn rond elkaar en eerlijk zijn over hoe je kijkt naar het leven. Iets anders doen is enkel een mogelijk uitstel van executie. Er is geen vaste vragenlijst die ik kan aanraden - al zal je er vast en zeker wel ergens één vinden online. Bedenk op voorhand wat jij zelf belangrijk vind in opvoeding, welke onderwerpen je zeker wil bespreken. Wat zijn voor jou dealbreakers, en op welke vlakken kan je compromissen maken? Spreek hierover als koppel, zodat je met twee alvast op een lijn staat.

Het resultaat kan leiden tot de ultieme gemeenschappelijk deler - het belang van jullie kind. En daar zijn geen gemakkelijke wegen naartoe. Maar zo gaat dat nu eenmaal met de beste dingen in het leven.

Ik kijk terug op een gesprek gisteren in de auto na onze echografie. Als vanzelf komen we bij hoe we kijken naar opvoeding. Over grenzen, straffen en belonen. Naadloos vloeien alle drie onze visies in elkaar in ons gesprek, vullen we elkaar aan. Met een glimlach denk ik eraan terug: we hebben een goede match, wij met drie.