Mijn favoriete liefdesverhaal

Lieve B

Ik kom voorbij de Mc Donalds op de Meir, waar jouw mams en ik ongeveer elf jaar geleden samen voor de eerste keer iets aten. We waren net een film gaan kijken in de UGC aan de overkant, en zij had nog een ‘hongerke’.

Bijna elf jaar geleden stuurde je mams dat ze wat later zou zijn (sommige dingen veranderen niet, ze is nog altijd een held in te laat komen), we gingen normaal eerst een terrasje doen en erna een film meepikken. Het terrasje werd overgeslagen: je mams was nog volop ‘FC de kampioenen’ aan het zien en kon niet op tijd stoppen, zo blijkt achteraf. Ze wachtte me op in Antwerpen Centraal onderaan de roltrap, het was een zonnige dag, en toch had ze haar paraplu in haar rechterhand. ‘Je weet maar nooit in België.’

Jouw mams was zo direct, zo zichzelf, terwijl ik bloednerveus was. Haar directheid stelde me gerust, ik voelde meteen dat zij geen spelletje speelde. What you see is what you get, exact wat ik nodig had op dat moment, na een rampzalig dating parcours.

Zo legde ze haar been in de bioscoop meteen op mijn schoot, want ze had last van haar knie, en ik vond dat toch niet erg? Tijdens de film legde ze haar hand op de mijne, en streelde mijn arm, haar blik op de film. Ze vond me leuk, dat was duidelijk. Ik waagde mijn kans, keek naar haar en maakte aanstalten om haar te kussen. Gelukkig kuste ze me terug. Een dappere move van jouw mama, want dat heb ik nooit gedurfd wanneer ik iemand leuk vond. Iets voelde anders die avond, en ik wou jouw mams echt niet laten schieten.

Na de bioscoop vroeg jouw mams mijn standpunt over onze relatie op Facebook zetten, want zij wou dat liever niet. De tweede keer dat we elkaar zagen, of ik al aan mijn vriendinnen had verteld of ik een lief had. Jouw mams overrompelde mij, op de best mogelijke manieren. Ik had geen schijn van kans.

Zo zijn wij gestart, lieve B. Elf jaar geleden. Als twee heel andere personen. We hebben onze eerste date zelfs deels doorgebracht in de Mc Donalds, terwijl we enkele jaren later allebei veganistisch zouden worden.

Het geeft weer hoe erg we samen gegroeid zijn, B. We waren toen nog jong, allebei nog studenten die nog niet goed wisten wie ze waren, nog zo zoekende waren.

Lieve B, wij zijn mijn favoriete liefdesverhaal, elke dag weer. Het was niet altijd gemakkelijk, en het was bijlange niet altijd een sprookje. Het was geen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ na die eerste date, geen enkele goede relatie loopt zo.

Het was samen tegen een muur botsen, en erna samen groeien. Altijd wel samen.

Vorig weekend sliepen we uit, en hadden we een trage ochtend, zoals we vaker hebben in het weekend. We hadden net onze dagelijkse havermout op. Jouw mams zette muziek op, sprong recht en zei dat we karaoke gingen doen en dat ik ook een liedje moest kiezen om te zingen. Met volle overgave zong ze mee met Elton John met haar gsm als microfoon. Het is nooit saai met haar, denk ik glimlachend. Ik zie jou al meedoen aan deze ochtend: ofwel naast me in de zetel, met de ogen draaiend om wat mams nu weer doet maar toch in jezelf lachend, ofwel veer je mee recht om in een haarborstel luidkeels mee te zingen. Of iets daartussen.

Ik ben trots op ons, B. Soms durf ik amper te zeggen hoe trots, om het niet te ‘jinxen’, of om niet arrogant over te komen. We hebben elkaar zo helpen groeien, en ik heb het gevoel dat we vandaag aan de top van de wereld staan. Dat we de moeilijkste job die er is, het ouderschap, wel gaan kunnen samen. En eigenlijk mogen we het wel van de daken schreeuwen, dat we het gaan kunnen. We hebben er hard genoeg voor gewerkt om dat te mogen roepen. Daar wil ik je in een volgende brief wel meer over vertellen.

We gaan dat kunnen, dat geloof ik met heel mijn hart.

Nog maar zes weken, en dan ben je er. We kijken er naar uit om je te zien, lieve B.

Liefs

Jouw mama