Inseminatie

In oktober 2021 kregen we uiteindelijk groen licht van de psycholoog om het traject verder te zetten. De verwachting was dat alles vanaf nu vlotter zou lopen nu we deze horde hadden genomen.

Jammer genoeg was dat niet zo. De genetische test mochten we nog niet doen voor we toelating hadden van de psycholoog, en dat was meer gedoe dan verwacht. Jimmy is van Nederland, en zou daar de genetische testen terugbetaald krijgen, dus we probeerden dit via een ziekenhuis in Nederland te doen. Helaas waren de normen en regels daar anders, en was de genetische test dus niet dezelfde als in België. We besloten om toch, ondanks de hoge kostprijs, dit in België te doen. Een genetische test duurt steeds even voor de resultaten daarvan binnen zijn, en we vernamen na een aantal weken dat er iets was mis gelopen met het bloedstaal. Dit proces heb ik nu in enkele regels samengevat, maar we waren weer maanden verder, en de frustratie lag hoog.

Ondertussen stond alles op mijn job op zijn kop en had ik als leidinggevende daar het hoofd aan te bieden, hadden de stress van het traject en mijn job een invloed op onze relatie en maakten we daardoor meer ruzie, en moesten we hier bovenop dus omgaan met al het gedoe van dingen die fout liepen die maanden. Het was veel, te veel op dat moment. Ik herinner me dat ik het verloor tegen een man aan de telefoon omdat de kast die we bestelden niet in orde geraakte. Ik viel uit op mijn job in april door deze samenloop, en was 6 weken thuis.

We waren volop bezig met het plannen van een nieuwe bloedafname voor een genetische test, wanneer we begin mei onverwacht bericht kregen. De resultaten waren ineens boven gekomen, de laatste horde was eindelijk genomen. Alle onderzoeken waren gebeurd om te kunnen starten.

Half mei 2022, vlak voor ik terug naar mijn werk zou gaan, zouden we eindelijk onze eerste poging doen. Bijna twee jaar na de start van ons traject.

’s Morgens moesten we binnen gaan in UZ Brussel, 12 uur nadat ik ovitrelle moest inspuiten zodat de eisprong zeker op de juiste tijd zou gebeuren. Ik herinner me de vraag die ik aan de dokter stelde bij één van onze consultaties: of het gezellig gemaakt kan worden, die inseminatie? Zodat het wat ontspannen kan lopen? De vraag werd nogal honend ontvangen, er werd benadrukt dat dit een medische ingreep was. Ik keek naar Naïka en vond het jammer, dat de verwekking bij ons enkel en alleen medisch kan zijn.

De dokter loog niet over de gezelligheid. We werden in een kleine kamer gezet met grote witte TL lichten, zoals ziekenhuizen die hebben, waar ik ‘Winnie The Pooh’ stijl mijn broek en onderbroek moest uitdoen en bovenste kledij aanhield. In de kamer naast ons ging er eveneens een onderzoek of consultatie door, dat kon je horen door de kartonnen wanden. Ik moest gaan liggen en mijn benen in beugels doen. De vroedvrouw was zeer vriendelijk en legde me duidelijk uit wat ging gebeuren. Er werd gecontroleerd of het juiste staal zeker werd gebruikt - waar we ook op stonden na alle gemaakte fouten. De spuit werd ingebracht en zo dicht mogelijk bij de baarmoederopening gebracht, door de spanning die ik voelde deed het pijn. Geen ondraaglijke pijn, maar wel pijn. Ik had dit zelf niet verwacht, dus ik geef het graag mee aan anderen. En dan was het gebeurd. Het had maar enkele minuten geduurd.

Erna moest ik tien minuten blijven liggen, met mijn beide benen op dezelfde beugel. Ik hield Naïkas hand vast. Wie weet, glinsteren onze ogen.

De rest van de dag moest ik vooral mijn dagelijks leven verder opvatten. Niet rusten, niet in de zetel liggen, gewoon doen wat ik anders zou doen. We gingen ontbijten in de buurt, en hadden voor erna tickets voor een festival in Brussel.

We liepen daar rond met ons eigen geheim, en dat was fijn en spannend op dat moment. We fluisterden soms stiekem tegen elkaar, terwijl onze vrienden het niet hoorden: ‘Wie weet is het nu aan het gebeuren.’

We dansten, voor de eerste keer in lange tijd onbezorgd. Ervan overtuigd dat het gelukt was, dat we mama zouden worden. Dat dit het begin was.