Op zoek naar een donor

In het begin van de zomer van 2020 besloten we dus om aan ons avontuur te beginnen: het traject om mama te worden.

Al vrij snel wisten we dat we geen anonieme donor wilden.

Naïka is geadopteerd en heeft sinds ze in België is altijd veel vragen gehad over haar afkomst. Het is een hele zoektocht geweest om meer te weten te komen over haar biologische familie, die ze uiteindelijk op haar achttien jaar terug vond. De roots terugvinden was een noodzaak voor haar, net zoals voor veel kinderen die geadopteerd zijn. Ook al vond ze haar familie terug, van haar biologische vader had ze één onduidelijke foto en bijna geen info. Hij was al gestorven toen zij klein was. Daarover is ze altijd veel vragen blijven hebben.

Ik ben mijn vader verloren toen ik twee jaar was. Iemand verliezen die je niet gekend hebt, maakte het complex om op te groeien. Terwijl iedereen rouwde om de persoon die hij was, rouwde ik om de vader die hij in mijn fantasie had kunnen zijn. Ik had en heb veel vragen over wie hij is, waar ik nooit helemaal een antwoord op zal krijgen.

Allebei hadden we geen band met onze biologische vader, iets dat we ons eigen kind wel wilden geven.

We zaten op dezelfde golflengte, namelijk dat ons kind de andere 50% DNA hoort te kennen, en zochten wegen naar een niet-anonieme donor.

In België zijn er op dit moment weinig mogelijkheden. Start je een fertiliteitstraject, dan kan je kiezen voor een anonieme of een gekende donor. Een ‘tussenin’ kan ook, namelijk dat je via een cryobank een spermadonor vindt.

Kijk goed welk ziekenhuis wat toelaat. Een anonieme donor kan in alle ziekenhuizen, terwijl een gekende moeilijker is. Hiernaast komen er bij gekende donors in ziekenhuizen verschillende regels bij. Zo hebben de meeste ziekenhuizen de regel dat spermastalen van gekende donors zes maanden in quarantaine moeten voor het gebruikt mag worden. Mijn tip: vraag goed door wat de werking is, en nog beter om het door verschillende personen bevestigd te horen. In onze ervaring kan een gekende donor in UZ Brussel zonder een quarantaineperiode, één van de weinige (misschien zelfs enige) ziekenhuizen waar dit mogelijk is. Ik moet je niet uitleggen dat dit een proces dat al zeer traag loopt, nog meer vertraagt.

Voor een anonieme donor kan de vraag gesteld worden om hem te laten lijken op jouw partner, maar die garantie is er niet door de schaarsheid. Het is ook niet mogelijk om te bevestigen of dit al dan niet gelukt is.

Een cryobank voelde voor ons niet juist. We kwamen verhalen tegen over donorkinderen met wel honderd broers en zussen, en hoe weten we dat dat bij ons kind niet zou gebeuren? Klopt de info die we krijgen? En dit geeft het kind ook niet de mogelijkheid om diens vader beter te leren kennen als die dat wil.

Een gekende donor dus. In België betekent dat zelf op zoek gaan naar een donor. We hadden geen idee hoe we daaraan moesten beginnen.

Ik zou dragen, dus wilden we een donor die op Naïka leek. We vonden er niet beter op dan via social media zwarte mannen waar we iets in zagen te contacteren met deze zeer vreemde vraag.

Over het algemeen kregen we heel fijne reacties terug, ook al waren de meesten niet geïnteresseerd. We ontmoetten een man, waar we een fijn en open gesprek mee hadden. De tijd erna lieten we de vraag beiden bezinken, en bleek er toch geen match te zijn. We waren teleurgesteld, onze zoektocht lag even stil. Op dat moment wisten we niet of we iemand zouden vinden, en waren we bang dat we moesten kiezen tussen onze kinderwens en onze principes.

We besloten om een anonieme oproep te doen in een facebookgroep voor zwarte mensen in België. We kregen geen enthousiastelingen, maar wel een gouden tip: doe anders een oproep in de facebookgroep LGBT-NL, dat gebeurt daar vaker.

Zo gezegd, zo gedaan. Deze keer trokken we onze stoute schoenen aan, aangezien we zagen dat er geen oude bekenden in de facebookgroep zaten, en posten een niet-anoniem bericht met een foto en ons verhaal.

We kregen zoveel gelukswensen en steun in die groep. Het hielp dat we in een groep mensen waren die wisten waar wij door gingen: voor ons als groep zijn er geen gebaande paden in de maatschappij, we moeten zelf zoeken hoe we onze kinderwens invullen. Omringd door al die warmte voelden we ons reeds gesterkt in onze zoektocht, zelfs al hadden we nog geen resultaat.

Een vrouw reageerde dat ze zelf aan iemand dacht, en ze het zou voorstellen aan hem. We probeerden met onze voeten op de grond te blijven, maar konden een sprankje hoop toch niet tegenhouden.

We kregen op Messenger een bericht van Jimmy: dat hij zelf een kinderwens had, en ons graag wou ontmoeten. We spraken in september 2020 af.

We voelden langs beide kanten meteen dat dit een match was. Waar we op hebben gelet, wat we zoal besproken hebben, leg ik graag in een volgende blog uit. Maar we waren, en zijn, dolgelukkig met deze match.

Achteraf bekeken is het allemaal gelopen zoals het moest, hoe hobbelig die weg ook was.

Tips die we hieraan toevoegen:

• meerdangewenst.nl: je kan hier een oproep doen naar een donor, en hiernaast ook veel info vinden over het onderwerp

• App Just a baby: we vonden zelf geen match via deze app, maar wie weet jij wel ;)

Heb jij nog meer tips? Laat het me weten in het contactformulier of via social media, en ik voeg ze graag toe aan dit lijstje, zodat de weg voor anderen iets gemakkelijker gaat!