Lierke plezierke

Lieve Siya

Jij - wij wonen in Lier, de stad aan de Nete. Zowel jouw mama als jouw mams hebben hier niet altijd gewoond - jij daarentegen zal geboren en getogen Lierenaar worden, toch zo lang je bij ons woont. Want Lier heeft ons hart gestolen, dus wij blijven hier, met jou.

Ik groeide in een dorp op, zo één van ‘ons kent ons’. Voor veel mensen is het dorp hun thuis, de plek waar ze zich goed voelen, zo ook voor een deel van jouw familie. Dat was het jammer genoeg niet voor mij.

Voor mij was, en is die plek Lier.

Ik ging vanaf mijn veertien jaar naar het secundair onderwijs, in ‘het college’ zoals ze het noemden. Het was geen vlotte start - ik had ontdooitijd nodig na wat moeilijke jaren. Maar Lier deed dat met mij, mij laten ontdooien. Er waren mensen in mijn klas die me accepteerden, ook al was ik stil op dat moment, en die in contact bleven gaan. Beetje bij beetje ging de muur naar beneden.

Ik maakte vrienden en deed er enkele jaren over voor ik bij elk van hen uit de kast kwam - en kreeg enkel fijne en warme reacties. Lier was de stad die me leerde dat er niets mis was met mij, dat ik oké was zoals ik ben.

Ik beleefde de zotste avonturen in Lier, vooral toen jouw oma en ik om de hoek van de school en het Zimmerplein gingen wonen op mijn 15 jaar.

Ons appartement was een doorstroom van vrienden en vriendinnen. Van meisjes die hun haar kwamen stijlen voor we samen naar school gingen, tot vrienden die met jouw oma een sigaret kwamen roken (nooit roken, Siya). Er gingen filmavonden door waar we zeven films voor zeven euro huurden in de videotheek (weet je zelfs wat een videotheek is?) en die in één nacht allemaal probeerden te kijken, wat nooit lukte. In het laatste jaar kwam heel de klas voor het galabal iets drinken in onze living en voegde iedereen jouw oma toe op Facebook.

Op vrijdag ging ik na school altijd met een basketbal naar de Sportvelden. Elke week sloot iemand extra aan, tot het punt dat we uiteindelijk met heel de klas daar elke vrijdag waren, niet enkel met een basketbal maar ook met een bak bier. Iedereen dronk er eentje, we hielden het deftig, beloofd, Siya.

We stonden letterlijk op twee minuten op het Zimmerplein, waar jouw mama wel eens regelmatig kwam in het weekend. Waar nu café René is, was toen café Fagoempel of ook wel ‘de Faggy’ genoemd, dat zich nu centraal op het Zimmerplein bevind. Er werd veel gezegd over dit café, maar dat maakte me weinig uit: het was onze vaste stek en het gebeurde wel meer dan eens dat ze ons buiten moesten keren. We dansten op de bar, haalden mopjes uit, weenden tranen met tuiten op het terras voor weer eens een groot liefdesdrama dat de week erop vergeten was, en hadden de tijd van ons leven. Met momenten was het daar misschien iets minder deftig omdat we eentje te veel dronken.

Lier was wel degelijk Lierke plezierke voor mij. De stad die me mezelf heeft leren omarmen. Hoewel ik Lier vandaag meer zal waarderen omwille van zijn natuur, zoals je weet kunnen we vlakbij ons huis een prachtig stuk wandelen op de dijk, en er de laatste 15 jaar hier heel wat veranderd is, zal Lier altijd in mijn hart blijven. Hopelijk beleef je er hetzelfde plezier - al mag je gerust iets minder zot doen dan mij in de tijd ;)

Liefs

Je mama