Buitengewoon gewoon

Lieve Siya

Je bent al vier maanden bij ons.

Wanneer je vier maanden bent, zitten we in de bergen in Kreta aan het zwembad van ons huisje. Het blauwe water nodigt uit om te zwemmen, waar je mams graag gebruik van maakt. De zon staat op zijn hoogste punt. Het geluid van krekels overstemt bijna de babyfoon, waar jij op het scherm een dutje aan het doen bent. Het vakantiegevoel is compleet.

Soms knijp ik eens in mijn armen om zeker te weten dat dit mijn leven is. Dat jouw mams en jij echt zijn. Dat ik hier ben met mijn gezin.

Een groot deel van mijn leven dacht ik niet dat dit mijn toekomst zou worden. Er is zelfs een deel van mijn leven dat ik geen toekomst voor mezelf zag. Het huisje, tuintje, boompje scenario leek onbereikbaar voor mij.

Er was nergens in de media een gezin te vinden met twee mama’s. Geen enkel kinderliedje ging over de liefde tussen twee meisjes of vrouwen. In mijn puberteit was er welgeteld één liedje dat ging over twee meisjes die verliefd op elkaar werden, van t.A.T.u. (Een groep waar je waarschijnlijk nooit van gehoord hebt), en dat was the talk of town, iets dat ik absoluut niet wou zijn.

Ik kende geen enkele lesbische vrouw, en zeker geen met een gezin, toen ik opgroeide. Enkel die ene vrouw van horen zeggen die haar gezin had verlaten om met een vrouw samen te zijn, en waar iedereen het over had.

Nergens zag ik, zowel op als naast televisie, een toekomst voor mij die me gelukkig maakte. Het zou altijd een aanpassing, een opoffering hebben gevraagd van mij.

Ik heb nooit naar het buitengewone verlangd, Siya. Altijd gewoon naar dat gezin. Zodra ik kon lopen, had ik een baby Born in mijn armen waar ik voor zorgde. Ik wou altijd een kindje om graag te zien, een vrouw om gelukkig mee te zijn. En nu zit ik hier, en heb ik het allebei. Knijp in mijn arm. Ik heb alles wat ik wou.

Dat maakt me zo dankbaar, lieve Siya. Je hebt je naam niet gestolen. Het komt van Siyabonga, wat dankjewel betekent in het Zulu.

Ik wens jou toe dat jij nooit moet ervaren hoe het normale zo buiten je bereik lijkt te liggen. Dat als je een gezin zou willen, je altijd zal voelen dat dat kan voor jou, in welke vorm dan ook. En dat je desondanks toch nog steeds, net als mij, het buitengewone vindt in dat gewone.

Dankjewel maal duizend, lieve Siya, om mijn leven buitengewoon gewoon te maken.

Liefs

Je mama