IVF

We deden onze laatste inseminatie toen we aan het wachten waren op ons traject in Antwerpen. We ‘moesten’ er tenslotte zes doen voor we zouden kunnen schakelen naar ivf, al wilden ze voor ons eens nadenken of het na vijf keer al niet kon. We namen het zekere voor het onzekere, en hadden een vruchteloze laatste poging. Ik nam het niet meer zo hard op na de vorige keren, en richtte mijn blik op ivf, onverwacht toch in Brussel (zie mijn blogbericht ‘Pauze’).

Dat betekent dat er eicellen van mij worden genomen, die dan buiten het lichaam bevrucht worden en zo teruggeplaatst worden.

Het was de intensiteit van de inseminaties maal tien.

Voor we begonnen, tekenden we allerlei documenten. We moesten beslissen wat we wilden doen wanneer de eitjes niet gebruikt zouden worden na vijf jaar, doneren? Voor de wetenschap? Laten vernietigen? Het was geen eenvoudige keuze, want hoe kan je iets vernietigen waar je zo hard voor gewerkt hebt? Tegelijk: het doneren wil zeggen dat er 50% van jouw DNA ergens rondloopt, zonder dat die jou kan contacteren. Net het hele idee waar we niet achter stonden. We kozen, met pijn in het hart, voor vernietiging.

Ze legden uit dat hetero koppels de keuze hebben om de eicel te bewaren wanneer de vrouw sterft, maar dit voor lesbische koppels geen mogelijkheid is. Ik was even stil ervan terwijl ik naar de doorstreepte optie op ons contract keek. Ik dacht aan Madam baksters verhaal, hoe zij die optie gelukkig wel had. De vrouw van UZ Brussel legde uit dat er voor lesbische stellen een juridisch kader ontbreekt, maar ze daarvoor volop aan het lobby’en zijn.

Als eerste stap nam ik hormonen om ervoor te zorgen dat niet slechts één eitje, maar meerdere tegelijk zouden rijpen. Hiervoor spuitte ik hormonen in. Aanvankelijk reageerde ik best oké op de hormonen, tot de laatste dagen voor de pick-up. Ik herinner me midden in de AB op een concert dat ik zweetaanvallen kreeg en naar buiten moest gaan. Misselijkheid, een opgeblazen gevoel, hoe ik me toen zwanger zijn voorstelde eigenlijk. Ik heb gans het concert vanuit de hal beleefd. Aan het einde van het concert spuitte Naïka me in met een hormoon om de eisprong op te wekken, beneden aan de lockers in de AB. IVF breekt altijd in op je eigen plannen.

Als tweede stap heb je de pick-up. Ik moest ‘s morgens binnen gaan in het ziekenhuis. Onder plaatselijke verdoving haalden ze eitjes uit mij. Er waren oorspronkelijk 21 eitjes, waarvan er 16 succesvol eruit gehaald werden. Die moesten ze bevruchten, en dan zou ik bericht krijgen hoeveel er effectief gelukt waren. Het was normaal dat het een afvalrace is, werd me gezegd.

De ingreep zelf deed geen pijn voor mij, maar de dagen erna wel. Vooral diezelfde avond had ik veel pijn. Dat verschilt bij elke vrouw, blijkbaar, maar haal alvast stevige pijnstillers in huis moest je zelf met ivf bezig zijn. Ik mocht enkele dagen niet gaan werken en had grotendeels platte rust.

Ik kreeg telefoon dat er vijf geslaagd waren. Ondanks de waarschuwing was ik toch teleurgesteld, maar vijf? Van de zestien? Als ik anderen hoor, blijkt dat echt normaal. En dat we één volgende cyclus zouden terugplaatsen. Tussen die vijf zat Siya al.

Eind juni 2023 werd een eitje teruggeplaatst. Ook weer onder plaatselijke verdoving, hier voelde ik niet veel last van.

Ik ging met vriendinnen op restaurant enkele dagen erna en ging er deze keer lichtjes over, met de voetjes op de grond. ‘Ik denk toch dat het deze keer gelukt is,’ zeiden mijn vriendinnen. We zullen zien, bleef ik zeggen. Als ik iets had geleerd, was het dat ik daar zelf niets over te zeggen had. De pauze had me dat perspectief gegeven.

8 juli 2023 deden we een zwangerschapstest. We spraken af dat we vijf minuten niet zouden kijken, dat we ons zouden focussen op iets anders. En dat het niet erg is als het niet was gelukt, dat er nog kansen zijn.

Ik kon me niet bedwingen en keek na één minuut, en zag de mooiste rode streep die ik ooit heb gezien.