Jezelf kunnen zijn

Lieve Siya

Vandaag vertel ik je wat meer over mezelf, en specifiek over mijn weg als lesbische vrouw.

Iedereen van de LGBTQIA+ community heeft een ander verhaal te vertellen. Wat vaak gemeenschappelijk is, is dat het een moeilijke weg is om jezelf te kunnen zijn. Opgroeien als queer persoon maakt dat je je vaak zo aanpast aan de omgeving, dat het werk vraagt in ons volwassen leven om te ontdekken wie er onder al die aanpassingen zit.

In de kleuterklas merkte ik al op dat ik anders was. Dat ik geen interesse had in de jongens van de klas, maar wel meisjes leuk vond. Er was geen enkele vrouw, geen enkel meisje in mijn omgeving dat me liet zien dat dat bestond. Dus dacht ik dat er een fout was gebeurd bij mij. Als kleuter wist ik al dat het best was om die fout verborgen te houden, en deed ik mee alsof ik de knapste jongen van de klas ook leuk vond.

Siya, ik weet nog niet wat jij gaat voelen, hoe jij gaat zijn. Ik hoop dat je genoeg vrijheid voelt om dat in alle openheid te ontdekken. We hopen dat je weet dat er verschillende vormen van zijn zijn, dat jongens verliefd kunnen worden op jongens, er gezinnen zoals het onze bestaan met twee ouders van hetzelfde geslacht, of dat je soms geboren wordt met het foute geslacht. We zullen je uit boeken voorlezen waar dat allemaal aan bod komt en erover vertellen. We zullen niet vreemd opkijken als je een vriendje of vriendinnetje hebt, en jou onschuldig laten verkennen. We houden in de gaten dat jouw omgeving hier open mee omgaat, en komen voor jou op als dat niet zo is. Alles wat je voelt is normaal en mag er zijn.

In de basisschool speelde ik verder mijn rolletje. Ik had vriendjes om anderen te overtuigen, maar dagdroomde over meisjes. Op een onschuldige manier, zoals dat hoort op die leeftijd.

Ik kwam in de basisschool voor de eerste keer in aanraking met het woord homo, maar het werd enkel negatief gebruikt onder leeftijdsgenoten, als scheldwoord. Bij volwassenen hoorde ik ook vooral negatieve verhalen, over een vrouw die haar gezin heeft verlaten voor een andere vrouw ‘en dat doet ge uw kinderen toch niet aan’. Op dat moment was dat het toekomstbeeld dat ik voor ogen had: ongelukkig trouwen met een man, en hopelijk zou ik mijn rolletje volhouden.

In het secundair kwamen de echte moeilijkheden. Mijn gevoelens werden nog verwarrender, ik zat nog meer in de knoop met mezelf. Ik durfde voor de eerste keer toegeven aan mijn toenmalige beste vriendin dat ik lesbisch was. Er viel een last van mijn schouders, want het was eruit. Ze reageerde aanvankelijk goed, wat een opluchting.

Ik kreeg erna ineens vreemde vragen: of het klopte dat ik lesbisch was? Ik was nog niet klaar voor een coming out en ontkende, maar elke ontkenning deed pijn. Alsof ik bij elke nee een stap verder van mezelf zette. Elke nee was een druppel in mijn emmer. Toen ik die vraag voor de zoveelste keer weer kreeg, deze keer via MSN, liep mijn emmer over. Ik zei ja, in de wetenschap dat dat zou betekenen dat iedereen het zou te weten komen. Het kon me niet meer schelen op dat punt: ik zou het van de daken schreeuwen.

Het was de dag erop lichamelijke opvoeding, en alle meisjes stelden me vragen en zeiden me dat het oké was. Ik was zo opgelucht en blij dat ik het verteld had, en zei tegen mezelf dat ik er goed aan had gedaan.

Het verspreidde zich over school en veranderde daardoor. Ik was niet enkel lesbisch, maar vingerde me ook op meisjes. Van mijn onschuldige crush werd iets vies en pervers gemaakt. Heel de school was over me bezig, wees naar mij, noemde me ‘die lesbische’. Ik liep alleen over de speelplaats omdat ik niemand meer vertrouwde. Toen ik thuiskwam, werd ik via MSN bedreigd. Vriendinnen wilden niet meer komen slapen want dat zou het foute signaal geven. Er werd me gevraagd om me apart om te kleden tijdens lichamelijke opvoeding. Ik herinner me niet meer of dat enkele keren was, of dat ik heel de tijd me apart heb omgekleed in de twee jaar dat ik daar naar school ging. Een leerkracht sprak me aan nadat hij een briefje tussen mij en een ander meisje in de klas had gevonden en dreigde mijn moeder te contacteren.

Mijn geheugen heeft veel van die tijd gewist, dat was ook nodig. Wie weet waren er leerkrachten en leeftijdsgenoten die me wel steunden, maar ik heb geen herinneringen van steun of hulp. Ik heb me nooit zo alleen gevoeld als toen.

Ik ben na twee jaar van school veranderd, gelukkig maar. Ik kroop terug weg in de kast, en bleef er nog in tot mijn 18. Ik had vrienden nodig die me steunden, een vriendengroep die liet merken dat het oké was om mezelf te zijn. Ik eindigde in het zesde jaar in een klas waar naast mij nog heel wat andere meisjes en jongens zich als holebi identificeerden. Het was een omgeving waar iedereen zichzelf kon zijn. Het medicijn dat ik nodig had na al die jaren van zelfhaat.

Lieve Siya, zoek vrienden op waarbij je 100% jezelf kan zijn. Waar je zonder remming kan uitzoeken wie jij bent en die jou zullen helpen in die zoektocht. De puberteit is om te zoeken, niets staat vast, dus neem je tijd maar. En weet dat wat je ook voelt, voor wie je het ook voelt, dat allemaal oké is. Laat niemand je wijsmaken dat er iets mis is met je gevoel.

Wij zullen je altijd steunen, met wie je ook thuiskomt. Iedereen die jou gelukkig maakt, is welkom om aan onze tafel aan te schuiven.

Als je toch in een omgeving terecht komt die jou niet steunt voor wie je bent, weet dat we er zijn voor jou. Om te luisteren, een oplossing te zoeken, voor je op te komen: wat je ook nodig hebt op dat moment.

Het was nog een hele weg van zelfhaat naar zelfacceptatie, Siya. Ik draag vandaag nog altijd de sporen van toen, ook al ben ik al elf jaar gelukkig samen met jouw mams en hebben we samen jou. Er is nog steeds een stem in mijn hoofd aanwezig die zegt dat ik gewoon moet doen, niet uit de toon mag vallen, die nog steeds moeite heeft met de pride en het zo openlijk trots zijn op geaardheid. Door therapie is die stem al wat stiller, en die van mezelf luider. Ik moet trots zijn op mezelf nu, voor jou.

Siya, ik hoop dat jouw mams en ik jou andere stemmen kunnen meegeven. Aanmoediging, dat je trots kan zijn op jezelf, en voor niemand je hoeft in te tomen. Wees maar onverbloemd jezelf, lieve Siya. Je bent hoe dan ook prachtig in onze ogen.

Ik vertel je dit niet omdat ik bitter ben, Siya. Deze weg heeft me uiteindelijk geleid naar jouw mams, en dus ook naar jou. Ik vertel je dit omdat ik het anders wil voor jou.

Hopelijk groei je op in een wereld waar dat kan, Siya. Die van ons was niet zo, maar voor jou willen we het anders. Jouw mams en ik vechten er in ieder geval mee voor, voor een wereld waar ieder kind zichzelf kan zijn.

Liefs

Je mama