Pauze

Dan kwam het dus, de pauze. Van mei tot oktober 2022 zaten we in dat wiel te draaien als hamsters, zonder stop. Vijf inseminaties hadden we achter de rug op deze korte tijd. Één bezoek aan spoed, verschillende aan de dokter, verschillende dagen afwezig van het werk, een gemist concert en nog andere gemiste plannen later door de - toen nog - onverklaarbare pijn die ik voelde. Mijn lichaam klaagde fysiek al even, en zonder dat ik het doorhad, kon mijn hoofd ook al een tijd niet meer mee. Maar die klop voelde ik pas toen ik stopte, toen ik mezelf uit dat wieltje haalde.

We gingen vlak na de beslissing om een pauze te nemen een weekend weg naar een B&B in Nieuwpoort, Terre du nord. Bleek dat we de eerste gasten waren sinds ze geopend waren. We werden in de watten gelegd met een gigantisch ontbijt door de gastvrouw, helemaal op maat vegan gemaakt voor ons. Het is een plek waar niets moet en alles mag, de vrijheid om exact dat te doen wat we nodig hadden. Bleek dat dat vooral rust en slaap was. We lazen boeken en vielen tijdens in slaap, al was het in het midden van de dag. Daar voelden we pas hoe hard we de tijd onder ons twee en de rust nodig hadden. Ik zie op de foto’s achteraf gezien hoe moe ik was, en hoeveel moeite het me kostte om te lachen.

Een jaar later verbleven we er terug een weekend, maar dan met veel fijner nieuws. Het contrast kon niet groter zijn. Dit jaar is datzelfde weekend geboekt, maar dan met Siya erbij deze keer.

(Note: Ik word niet gesponsord door Terre du nord op één of andere manier, dus dit is een volledig authentieke weergave van hoe dat weekend voor ons was.)

We deden terug fijne dingen. Uitstapjes met metekindjes, uit eten met ons tweetjes, de feestdagen samen vieren zonder de rush van afspraken of hormonen.

We bleven wel praten over ons traject. Na een periode waarin ik het even allemaal niet goed meer wist, was het toch heel duidelijk dat ik verder wou. Maar misschien niet meer in UZ Brussel.

Ik zocht in tussentijd naar alternatieven.

Dat bleek niet zo simpel. Met een gekende donor zijn er veel verschillende regels. Zo voelden we ons goed in ZNA Middelheim na een gesprek met een gynaecoloog, maar bleek dat ze daar bij een gekende donor de zaadcellen 6 maand in quarantaine hielden. Dat zou ons traject nog meer vertragen. Ze zijn niet de enigen die met quarantaine werken, nog veel andere ziekenhuizen ook. De enige manier er rond is een dure test doen elke keer de donor een staal gaf, maar gezien hoeveel geld we reeds hadden uitgegeven en aangezien het einde nog niet in zicht was, kozen we om dat niet te doen. En er zijn ook een aantal ziekenhuizen die niet met gekende donoren werken. UZ Leuven bekijkt dit bijvoorbeeld dossier per dossier, wat de drempel groter maakte. We maakten toch een afspraak daar, en ook in UZ Antwerpen.

Het consult in UZ Antwerpen was moeilijk. Tijdens het vertellen van mijn verhaal, werd ik emotioneel. Ik had duidelijk nog niet alles een plek gegeven. De dokter was begripvol en troostend, ik voelde me goed bij haar. Ze zei dat hun ziekenhuis niet aan quarantaine deed en dat zij meer op maat werken, dus dat we ons geen nummertje zouden voelen daar. Ik was overtuigd en annuleerde mijn consult met UZ Leuven.

We moesten terug langs de psycholoog. Waar het in UZ Brussel vooral een lijstje afgaan was, werden we hier op de grill gelegd. Alle worst case scenario’s kwamen aan bod. Naïka en ik zaten meer dan een uur binnen, en kwamen met een vol hoofd naar buiten. Ook al konden we anticiperen op alle vragen, het was intens. We bleven denken: waarom moeten wij hierdoor gaan, terwijl we zo bewust voor het ouderschap kiezen, en anderen niet?

Jimmy werd eveneens op de grill gelegd. De psycholoog maakte hem bang, want wat als wij alle rechten ontzeggen over het kind? We belden vlak erna met elkaar om hem gerust te stellen. Gelukkig was en is het vertrouwen in elkaar groot, anders had hij mogelijks afgeschrikt kunnen worden door deze lijn van vragen. Het is blijkbaar echt niet de bedoeling dat wij uitgaan van het beste, terwijl dat bij hetero koppels normaal is dat je niet alles al geregeld hebt moest je uit elkaar gaan als je aan kinderen begint.

We kregen weer eens groen licht. Net zoals vorige keer, was het duidelijk dat we goed hadden nagedacht over alles.

We begonnen aan ons traject in UZ Antwerpen, maar stopten al gauw. Bleek dat de eerste dokter foute informatie had gegeven: ze doen wel aan quarantaine.

Vermoeid van alle tijd, energie en middelen dat we hier weer hadden in gestoken, besloten we bij UZ Brussel te blijven. Die miserie kenden we tenminste, was het idee.

Ondanks dat we weer hindernissen hadden, had ik het gevoel het traject meer in handen te hebben. Dat ik bewuster een keuze maakte, en het me niet gewoon overkwam.

Ik ging ondertussen in therapie, ging dagjes alleen op stap, om weer wat tot mezelf te komen. Ik mediteerde (bijna) dagelijks om wat rust in mijn hoofd te creëren. Het lukte om weer te relativeren, het allemaal wat losser te laten. We pakken het zoals het komt, spraken we af. Daar was tijd en ruimte voor nodig om daar te komen.

Ik raad iedereen aan om even een stap terug te zetten wanneer het te veel voelt. Wanneer je in een fertiliteitstraject zit, maar even goed wanneer je op andere gebieden vast zit in het leven. Neem het terug in handen, en maak bewust een keuze. Jij kan dit.