Inseminatie deel 3

Dan volgt het wachten, een tien dagen. De opluchting van ‘even geen onderzoeken’ maakt plaats voor de spanning. Hoe snel deel één gaat, door alle onderzoeken en de rush, zo traag gaat het tweede deel.

Je voelt alles. Ga ik toch niet meer naar de wc dan normaal? Heb ik toch niet wat buikpijn, wat volgens google ‘innestelingspijn’ kan zijn? Zijn mijn borsten toch niet net wat gevoeliger dan anders? Elk signaal van je lichaam, blijkt een signaal te zijn dat het mogelijks gelukt is. Ik probeer mijn voeten op de grond te houden, mezelf te vertellen dat de kansen niet zo groot zijn, maar kansberekening doet er weinig toe in zo’n proces. Je gelooft wat je gelooft. Ik geloofde dat wij misschien één van die personen zouden zijn waarbij het van de eerste keer zou lukken. Wie weet, bleef ik mezelf vertellen.

De officiële procedure is dat je bloed laat prikken zo’n 10 dagen na de inseminatie. Aangezien ik vaak aan het werk was, kozen Naïka en ik ervoor om al een zwangerschapstest met een plasstaafje te doen op die ochtenden. Die wordt afgeraden omdat het bloedonderzoek betrouwbaarder is, maar wij wilden een moment grijpen waarop we allebei tegelijk het nieuws krijgen, en niet één van de twee telefonisch.

Het was negatief die eerste keer. We keken dubbel zo goed, want je leest online over lichte streepjes die mogelijks toch iets willen zeggen en we zochten wanhopig, maar het venster was wit. Maar toch, de test was onbetrouwbaar en wie weet is het telefoontje toch nog positief?

Het was emotioneel, veel emotioneler dan ik verwacht had, dit proces van wachten, het resultaat van de zwangerschapstest. Op mijn job zijn en daar wachten op een telefoontje, die dag er niet volledig bij zijn met mijn hoofd terwijl dat zo nodig is op mijn job.

Vaak begon twee dagen erna de volgende cyclus, terug alles van bij nul. Bloedonderzoek, gynaecologisch onderzoek, inseminatie, wachten. Een steeds herhalende cirkel. Het was een trein waar ik op was gesprongen en waar ik niet meer af geraakte. Het voelde voor mij niet aan dat er een pauzeknop was, ik wou een kindje. En elke pauze leek een langere, moeilijkere weg daarnaar toe.

Zorgverleners van UZ Brussel gingen door met de stand van zaken. Ik hoorde steeds iemand anders, en we gingen steeds weer over naar de orde van de dag. De volgende afspraak, de volgende cyclus. Nooit werd er aangeraden om tussen de cyclussen door even een pauze te nemen. Een advies dat ik aan iedereen zou geven die met zo’n traject bezig is.

De negatieve zwangerschapstesten stapelden zich op. We besloten om toch niet meer op een staafje te plassen, want samen met het telefoontje erna was dat dubbel slecht nieuws. Maar dat maakte dat ik het voor de eerste keer toch hoorde op mijn job. Mezelf apart zette voor het telefoontje, vijf minuten huilde, naar Naïka belde met het slechte nieuws, en dan weer broek omhoog en verder met de dag. We kwamen er snel op terug, en besloten om uit te gaan van het resultaat met het staafje ’s morgens.

Ondertussen kreeg ik tijdens het traject gezondheidsproblemen. Mijn benen voelden ’s nachts regelmatig alsof ze in brand stonden. Ik kon het niet plaatsen in het begin, en maakte me veel zorgen. Het werd doorgegeven aan UZ Brussel, wanneer we op consultatie gingen en telefonisch bij de opvolgingen. Ik ging zorgverleners af, belandde op spoed omdat ik op een nacht echt bang was, kreeg daar een boel onderzoeken. Een dokter dropte achteloos een mogelijke diagnose MS zonder dat de onderzoeken dat uitwezen. Ik was doodongerust, maar gelukkig was Naïka er om me duidelijk te maken dat het echt geen MS was. Het is uiteindelijk zij die met haar achtergrond als kinesist ontdekte dat mijn piriformis (een spier in de billen) gekneld werd, en door het bijhouden van wanneer de pijn voorkwam, konden we het linken met de hormonen die ik moest inspuiten. Ik bleef de klachten hebben, maar kon ze beter plaatsen en ze werden daardoor draaglijker. Ik kreeg intensieve behandelingen bij de kinesist enkele keren per week die hielpen om de pijn te dempen.

Het jammere is dat ik nooit het gevoel had dat ik serieus werd genomen met mijn klachten. We gaven de uiteindelijke ontdekking door aan UZ Brussel, en ontdekten dat de klachten die ik doorgaf aan de dokter en telefonisch zelfs nooit in mijn dossier terecht waren gekomen.

We hadden vijf inseminaties achter de rug, en door een fout zouden we een maand moeten overslaan. Het spermastaal was in quarantaine gezet omdat UZ Brussel was vergeten een nieuwe regel toe te passen, die inhoudt dat er tegelijk altijd een bloedstaal genomen moet worden. Ik kon het niet verkroppen, dat iets boven mijn hoofd besloot dat ik deze maand niets zou kunnen doen. Maar het was tegelijk exact wat ik nodig heb.

Nadat de grote emoties waren gaan liggen, voelde ik wat die maand als effect had. Ik kon terug wat ademen, terug bezig zijn met dingen buiten het traject. Ik was zeker niet de oude, maar kreeg weer een glimp op hoe het leven voor het traject was. Ik voelde dat er meer nodig was, en ging het moeilijke gesprek aan met Naïka.

Ik stelde voor om een pauze te nemen tot na de feestdagen. Het was toen oktober, en ik voelde dat mijn lichaam en hoofd even tijd nodig hadden. Naïka maakte zich zorgen, ze was dezelfde trein als mij opgestapt, zag ook even niet hoe we daar zomaar af konden stappen. Want wat als we afstappen, en we slagen er niet meer in om weer aan boord te geraken? Wat als jij beslist om niet meer verder te gaan? Het waren realistische zorgen, want ik wist het op dat moment ook even niet meer, wat ik nu eigenlijk wou. Een kindje, ja, maar al dit? Het had me zo overgenomen dat ik aan alles twijfelde. Na wat emotionele gesprekken hakten we de knoop toch samen door: we zetten het op pauze, tot na de feestdagen.

We lichtten Jimmy in, die veel begrip toonde, en vermoedelijk ook rust vond in een pauze voor hem. Want ook hij moest regelmatig naar Brussel om spermastalen te doneren, en dat zou nu dus ook even gepauzeerd worden.

Ik denk dat dat de beste keuze was die we op dat moment konden maken, die pauzeknop. Iedereen die in zo’n traject zit: durf het in handen te nemen, en zelf na te denken of je lijf en hoofd pauze nodig heeft. Het blijven doorgaan put je uit.

En achteraf gezien, is een maand of zelfs enkele maanden op een mensenleven niets. Het lijkt in die ‘drive’ van het traject eindeloos lang, een stap verder van je kinderwens, maar dat is het in het groter geheel niet.

Ik vertel volgende keer over die pauze, hoe we ons traject weer in handen hebben genomen en hoe ik mezelf weer terug vond, beetje bij beetje.