Mijn eerste moederdag

Lieve Siya

Ik wil je vandaag, op moederdag, bedanken om mij moeder te maken.

Ik ben me moeder beginnen voelen vanaf het moment dat jouw mams en ik startten met ons traject in UZ Brussel. Elke maand voelde ik me weer mama, want ik wist dat ik jou kon dragen. Dat jij er misschien was, dat dit de start kon zijn.

Elke maand rouwde ik wanneer het niet lukte, omdat ik er zo klaar voor was, om jouw mama te worden.

Ik voelde me moeder toen we na heel wat pogingen eindelijk een tweede rood streepje zagen verschijnen op de zwangerschapstest. Hoe abstract en ver weg je toen nog was, hoe echt het moederschap al was. Ik moest mijn leven onmiddellijk aanpassen: mijn werk verwittigen want het zou gevolgen hebben op mijn job, stoppen met mijn hobby, boulderen, koffie, alcohol laten, 100x vragen of de groenten zeker goed gewassen waren..

En nog maar bij het prille begin: enkele weken in de zetel doorbrengen, om jou in leven te houden. Mijn hele leven op mijn kop, allemaal voor jou, ook al was je niet groter dan een bes op dat moment.

De rest van de zwangerschap verliep gelukkig vlotter. Ik kon mijn job maar halftijds doen, en het laatste trimester zat ik voltijds thuis. Ik genoot van de vrijgekomen tijd, luisterde naar podcasts over moederen, verslond boeken, nam tijd voor mezelf door dagen in Antwerpen rond te lopen, deca koffie of Chai latte drinken. Tijd en ruimte geven aan de paniekmomenten met twijfels, aan de dingen die ik nog te verwerken had maar nooit toe kwam, aan de brieven naar jou.

Van jou bevallen maakte mij een oermoeder, eentje waarvan ik niet wist dat ik ze in mij had.

We wensten een serene, natuurlijke geboorte voor ons en voor jou, maar kregen een zeer medische bevalling met een cascade aan dilemma’s en moeilijkheden. Het bleek dat alle medische tussenkomsten faalden, want jij wou maar niet komen. Uiteindelijk heb ik jou eruit gekregen met mijn laatste krachten na een lange bevalling, mijn grootste verdienste tot nu toe. Ik ben zo trots, en voel me zo sterk sindsdien, dat ik dat heb gedaan. Dat ik jou op de wereld heb gezet. Het heeft me in mezelf doen geloven, iets waar jarenlang therapie nog niet in geslaagd was.

Nu ben ik al zeven weken jouw mama. Het is intens, zowel de mooie als de lelijke momenten. De momenten dat ik me een melkmachine voel, zijn snel goed gemaakt als je ‘s morgens vrolijk naar me lacht. En omgekeerd lijken jouw gekke bekken toch wat verder weg als je de uren erna krijst van het huilen omdat je krampen hebt. En soms heb je na een dag kak, pis en reflux een knuffel nodig van je partner, omdat het soms gewoon kak (letterlijk) is. En andere momenten ben ik hoog in die roze wolk met jou aan het dansen door de living. The good and the bad.

Ik zou het niet veranderen, geen enkele seconde. Bedankt dat ik jouw mama mag zijn, lieve Siya. Ik kijk uit naar jou zien groeien tot een heel persoontje van op de eerste rij ❤️

Liefs

Je mama