Inseminatie deel 2: de rollercoaster
Het enthousiasme van het begin ebde als snel weg. De ‘eindelijk mogen we beginnen’ maakte plaats voor de hele mallemolen waarin we terecht zouden komen, onvoorbereid, want je weet op voorhand niet waaraan je begint bij een fertiliteitstraject.
Wachten op maandstonden. De derde dag bloed laten nemen. Twee dagen later volgt er een afspraak bij de gynaecoloog voor een follikelmeting. Dat was vroeg, nog terwijl mijn maandstonden bezig waren, maar ze wilden het zekere voor het onzekere nemen omwille van mijn korte cyclus.
Een follikelmeting gebeurt bij de gynaecoloog met een vaginale echo, dan gaan ze - zoals de naam verklapt - de follikels meten. Die follikels worden eitjes, en aan de hand van de meting kunnen ze schatten wanneer de eisprong plaats zal vinden, een belangrijk moment wanneer je met kinderen maken bezig bent.
Het was te vroeg, zoals verwacht, dus twee dagen later moest ik terug. En nog eens twee dagen later nog eens. Elke afspraak liet ik ook bloed afnemen, daarin controleren ze dan de hormonen.
Op 1 week tijd 4 bloedafnames en 3 gynaecologische onderzoeken, dat was intens. Hierna was dit niet meer in dezelfde frequentie gelukkig, omdat er een beter beeld was van mijn cyclus tegen dan.
Na het 3de onderzoek kreeg ik een telefoontje, met een dag en een uur dat ik moest binnenkomen in UZ Brussel, en het uur waarop ik mijn hormoon moest inspuiten, 12 uur voor ik binnen moest. Dit hormoon zorgt dat de eisprong op een bepaald tijdstip plaats vindt en verhoogt de kansen dat het gelijk met de inseminatie gebeurd.
Al het voorgaande gebeurde in combinatie met een voltijdse job. Doordat ik regelmatig avonduren heb, kreeg ik het gecombineerd, maar het was vermoeiend. Het nadeel van die avonduren was dat ik vaak op het werk was wanneer ik mijn injectie moest inspuiten.
Ik herinner me een avondshift waar ik stress had dat ik mijn uur, 22u20, niet zou halen omdat het 22u was en één van mijn gasten niet wou gaan slapen. Ik ademde in en uit, probeerde me niet te laten meeslepen door de tikkende klok en sprak hem rustig aan. Ik zei slaapwel en sloot de deur om 22u15, haastte me naar de wc en spuitte mezelf in mijn buik in, zonder er te veel bij na te denken. 22u20 gehaald.
De dag erna was de inseminatie. Dat verloopt steeds weer volgens dezelfde routine. Broek, onderboek uit, het kleine kamertje, de vroedvrouw legt uit wat er gebeurt, injectie van het spermastaal, 15min blijven liggen met de benen naar boven.
Naïka was er elke keer bij om mijn hand vast te houden, ook al was dit niet evident. Haar werkgever was op de hoogte en toonde begrip bij de start, maar als het puntje bij paaltje kwam en ze effectief enkele uren werk moest missen af en toe, veranderde dit. Haar afwezigheidsattesten werden niet geaccepteerd en ze werd continue op het matje geroepen omwille van het missen van werk. Er werd in vraag gesteld of het echt nodig was dat ze hierbij aanwezig was. Naïka had kunnen vragen of hij zelf zo nodig was toen zijn kinderen verwekt werden, maar hield zich in om niet nog meer problemen te veroorzaken.
Ik vertel volgende keer graag meer over het wachten, wat de reeks inseminaties met mij deed en de beslissing om even op de pauzeknop te drukken. Tot volgende keer!